Werner Herzog wyruszył z ekipą filmową na Antarktydę, gdzie nakręcił dokument ukazujący tamtejsze niezwykłe krajobrazy.
Antarktyda w filmie Herzoga znajduje nowy wymiar i znaczenie. Południowe krańce naszego świata są magnesem dla plejady gwiazd nauki, którym znudziła się postindustrialna cywilizacja codzienności. Naukowcy pracują tu dla ludzkości, która wkrótce… ma opuścić Ziemię. Reżyser stawia pytania o to, kim są, jakie są ich marzenia. Jego bohaterowie są dość ekscentryczni. Elektryczne gitary na dachu stacji naukowej oddalonej o dziesiątki kilometrów od głównego miasteczka, to tylko jeden z wielu przykładów ich indywidualizmu. 
Hydraulik, wywodzący się z królewskiej rodziny Azteków czy filozof pracujący jako operator koparki, to inny przykład elitarności tego miejsca. Swoboda, z jaką o swojej pracy i jej wyjątkowym charakterze opowiadają, fascynuje i odzwierciedla ich wewnętrzną wolność. W Mc Murdo, głównej bazie naukowej, która przypomina miasteczko górnicze, nadal stoi dom zbudowany w 1901 roku przez pierwszych zdobywców Antarktydy, Scotta i Shackletona. Herzog pokazuje materiały archiwalne, nadając drugi wymiar oglądanej teraźniejszości. Sposób przedstawiania przyrody Bieguna Południowego i łączenie go ze specyficzną ścieżką dżwiękową dają poczucie zbliżania się do tajemnicy. Na początku filmu dowiadujemy się, że nie będzie to kolejny film o pingwinach. Jednak pewien zagubiony pingwin odciśnie piętno na tym filmie.
[ zobacz zwiastun filmu ]
Reżyseria: Werner Herzog
Wielka Brytania / USA 2007
Nagrody i festiwale: IDFA 2007 – Premiera Europejska, Międzynarodowa Akademia Prasowa (2008) – nominacja do nagrody Satelita za najlepszy film dokumentalny, Film Independent (2009) – nominacja do nagrody Independent Spirit za najlepszy film dokumentalny, Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej (2009) – nominacja do Oscara za najlepszy pełnometrażowy film dokumentalny
Jak w czeskim kinie, jak u Felliniego, jak u Kusturicy – a jednak zupełnie inaczej. Każde z tych skojarzeń jest uprawnione – i żadne nie oddaje charakteru filmu „Księga rekordów Szutki”. Reżyser pełnymi garściami czerpie z tradycji kina europejskiego, tworząc odrębne, wyjątkowe dzieło na granicy gatunków: fabuły i dokumentu.
„Księga rekordów Szutki” to niezwykły portret Szutki – miasta będącego największym skupiskiem Romów na Bałkanach, nieoficjalnej światowej 
stolicy Romów. Szutka to również miasto rekordów. Nieważne, w jakiej konkurencji, ważne, żeby być najlepszym. W wywołującej chwilami zawrót głowy podróży poznajemy kolejne barwne charaktery: derwisza, który wie, jak się zdematerializować i przenieść prosto do Ameryki; autora wielkiego słownika, który już niedługo, być może, będzie na ukończeniu; znachorów odczyniających uroki; super podrywacza; pogromcy wampirów. Defilada mistrzów olśniewa.
Brawura i rodzaj absurdu podobne do tych, jakimi nasycił swoje filmy Kusturica, ciepło czeskiego kina, kolorowe sekwencje filmowane dynamiczną kamerą, która nie boi się zaglądać bohaterom w oczy, czarno-białe wysmakowane obrazy (jak z wczesnych filmów Felliniego) – ta niezwykła mozaika powoduje, że oglądamy dokument wyjątkowy i niekonwencjonalny.
Dawno, dawno temu.” tak zapewne mogłaby się zacząć filmowa opowieść Aleksandra Manića. Księga rekordów Szutki wydaje się bowiem tylko na poły realną historią. A jednak miejsce filmowych zdarzeń, choć pod nieco inną nazwą, rzeczywiście istnieje. Prawdziwi – choć jeszcze trudniej w to uwierzyć – są też bohaterowie filmu. Czym jest tytułowa Szutka? To bodaj jedyne miejsce na Bałkanach, w którym niepodzielnie panuje społeczność Romów. Miejsce niemal baśniowe, gdzie mity o wilkołakach funkcjonują na tej samej zasadzie, co postaci z brazylijskich telenowel. Immanentną cechą Szutki jest absolutna wolność. Przy czym, aby ją posiąść, niekoniecznie trzeba tu mieszkać. Szutka to stan umysłu. Wolnym można więc być w każdym miejscu na świecie. „My Romowie nie potrzebujemy własnego miejsca” – stwierdza jeden z filmowych bohaterów, wujek Fazli. „Mamy całą planetę.” Przysłowiowe „carpe diem” Romowie z Szutki wcielają w życie dosłownie. Chwytają nie tylko dzień, ale każdą chwilę znajdując radość w pozornie prozaicznych czynnościach.
[ zobacz zwiastun filmu ]
Reżyseria: Aleksandar Manic
Serbia i Czarnogóra, Czechy, 2005
Gelek – mnich Bon, uczeń Tenzina Namaka Rinpocze wraz z amerykańskim antropologiem i fotografem wyruszają w niezwykłą wyprawę z Katmandu do zachodniego Tybetu. Towarzyszy im pięciu szamanów, oraz ich dwóch pomocników. Wszyscy razem chcą dotrzeć do góry Kailasz – najświętszej góry Azji i serca zaginionej krainy – Shang Hung, skąd najprawdopodobniej pochodzi rdzenna tradycja duchowa Tybetu – Bon.
Była tam obecna jeszcze zanim buddyzm przywędrował z Indii. Naukowcy się spierają, ale według samej tradycji jest to nieprzerwana linia przekazu rozpoczynająca się osiemnaście tysięcy lat temu sięgająca Buddy Szenraba Miło. Teksty opisują Shang Shung jako wspaniałe królestwo, którego miasta wybudowane były ze szczerego złota, turkusów i kryształów. Podczas tej fascynującej, pięknej i zarazem trudnej wyprawy obserwujemy, jak skrajnie różni od siebie podróżnicy, zmagają się ze swoimi wątpliwościami, samymi sobą, jak spotykają zarówno duchowe jak i zupełnie ziemskie przeżycia.
Reżyseria: Alex Gabbay
Szwajcaria, 2006
Producent: Kalpa Group Ltd
Cygańska wersja Buena Vista Social Club! Fascynujący dokument muzyczny przedstawiający historię Cyganów z różnych stron świata, która swoim bogactwem nie ustępuje muzyce przez nich wykonywanej. Niezwykłe tournee po USA zespołów z Indii, Hiszpanii, Macedonii i Rumunii, ozdobione wizytami w ich małych ojczyznach.
Film funkcjonuje na trzech poziomach, które obejmują: zapis koncertów zarejestrowanych za pomocą kilku kamer i będącego prawdziwą ucztą muzyczną; autentyczne sceny z życia, przestawiające muzyków z daleka od świateł sceny, w ich rodzinnych domach w Hiszpanii, Macedonii, Rumunii i w Indiach, utrzymujących równowagę pomiędzy tradycją a nowoczesnością, obowiązkami rodzinnymi i zawodowymi; oraz materiał filmowy o kulisach pracy artystów poznających się nawzajem i zaprzyjaźniających się w trakcie trasy koncertowej. Te trzy elementy stanowią o bogactwie konstrukcji filmu.
„W trakcie produkcji filmowaliśmy ślub w Rumunii, urodzonych pod nieszczęśliwą gwiazdą kochanków w Indiach i wypełnione muzyką czuwanie przy zwłokach oraz pogrzeb starszego rumuńskiego skrzypka, który był jednym z głównych bohaterów w filmie. W Macedonii jeden z naszych śpiewaków został wybrany do piastowania funkcji publicznej, a wszyscy sąsiedzi urządzili paradę z instrumentami dętymi, aby uczcić obrzezanie nowonarodzonego synka jednego z muzyków. Jednak podczas tournée w Kalifornii zdarzało się, że pracownicy hoteli nie chcieli zapewnić noclegów zespołom tłumacząc, że „boją się Cyganów”. Prawie połowa filmu rozgrywa się poza sceną, pośród podobnych wydarzeń codziennego dnia. W każdym zespole jest od pięciu do dwunastu muzyków, ale my koncentrujemy się tylko na jednym lub dwóch bohaterach z każdego zespołu, tak abyśmy mogli poznać ich bliżej”.
[ zobacz zwiastun filmu ]
Reżyseria: Jasmine Dellal
USA, 2006
Reżyser zabiera nas w podróż po Jangcy, jednej z najdłuższych rzek świata, którą pragnęli ujarzmić wszyscy chińscy przywódcy, z Mao Zedongiem na czele. Wybudowana przed dwoma laty wielka Tama Trzech Przełomów miała przynieść spełnienie tych odwiecznych marzeń i stać się największą dumą narodową, symbolem rosnącej potęgi kraju. Dziś okazuje się jednak, że jej powstanie było nie tylko bardzo kosztowne, lecz także tragiczne w skutkach. Doprowadziło między innymi do tego, że fale rzeki zaczęły zatapiać okoliczne wioski i miasta, przez co mieszkańcy zmuszeni są przenosić się w inne rejony kraju. 
Podobny los spotkał dwie rodziny głównych bohaterów, których poznajemy w filmie. Szesnastoletnia Yu Shui pochodzi z biednego, wiejskiego domu i idzie do pracy, ponieważ nie stać jej na zdobywanie edukacji. Dziewiętnastoletni Chen Bo Yu pochodzi z klasy średniej, z większego miasta i ma przed sobą szersze możliwości niż Yu Shui. Bohaterowie pracują na statku rejsowym dla zachodnich turystów, pragnących zobaczyć słynną Długą Rzekę. Miejsce pracy jest jedyną rzeczą, która łączy młodych. Dziewczyna tęskni za rodziną i nie umie odnaleźć się w nowej sytuacji, chłopak zaś czuje się bardzo pewnie i jest otwarty na wszystko, co go spotyka. 
Skontrastowane portrety głównych postaci są znakami sprzeczności, jakich pełne są współczesne Chiny. Z jednej strony obecna jest tu tęsknota za tradycją, z drugiej – pragnienie zmian. Znamiennym symbolem kontrastów jest też sama rzeka, nad którą stoją nie tylko niszczone przez wodę wioski, lecz także nowoczesne miasta, takie jak rozświetlony neonami Szanghaj. Atmosfera filmu i poetyckie zdjęcia przywodzą na myśl kino tajwańskiego reżysera Hou Hsiao-Hsiena oraz dokonania chińskich twórców z nurtu Szóstej Generacji (Zhang Ke Jia, Wang Xiaoshuai). Obraz jest też nawiązaniem do dzieła Wernera Herzoga, Aguirre, gniew Boży. Realizacja dokumentu, podobnie jak filmu niemieckiego twórcy, stawiała przed reżyserem wiele trudnych wyzwań. Praca nad W górę Jangcy trwała aż trzy lata, co z kolei umożliwiło Changowi przeprowadzenie wnikliwej obserwacji bohaterów i wierne śledzenie rozwoju wydarzeń.
[ zobacz zwiastun filmu ]
Reżyseria: Yung Chang
Kanada 2007
Nagrody i festiwale: Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Vancouver 2007 – nagroda dla najlepszego dokumentu kanadyjskiego, Festiwal Sundance 2007 – nominacja do nagrody Grand Prix, Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych w Amsterdamie 2007 – nominacja do nagrody głównej (Jorisa Ivensa)
Był jednym ze współzałożycieli sławnej grupy komediowej Monty Python. Występował też wielu filmach fabularnych m.in. Monty Python i Święty Graal (1975), Jabberwocky (1977), Brazil (1985), Sens życia według Monty Pythona (1983), Rybka zwana Wandą (1988), Lemur zwany Rollo (1997).
Oprócz komedii inną wielką namiętnością Michaela Palina są podróże po całym świecie. Od końca lat osiemdziesiątych współpracuje z BBC, realizując niezwykle popularne serie telewizyjne.
Przestawiamy kolejną podróż Michaela Palina! Tym razem jego wyzwaniem staje się Sahara, którą przemierza ukazując nam koloryt kultur ludów ją zamieszkujących, okraszając wszystko dowcipnym komentarzem. Od Gibraltaru, przez Maroko, Góry Atlas, Mauritanię, Mali i dalej aż do Tunezji, gdzie Michael odwiedza miejsce będące planem zdjęciowym kręconego tu filmu „Życie Briana”.
[ zobacz zwiastun filmu ]
Więcej o filmie: www.dokumenty.printel.pl
Kup film: www.montezuma.pl
Gugara w języku Ewenków oznacza dźwięk dzwonków zawieszanych na szyjach reniferów. To jeden z niewielu dźwięków, jakie można usłyszeć w tajdze, ale ostatnio i on ucichł. Dymitrij i Tatiana – ostatni pasterze w całym okręgu stracili całe swoje stado. Wkrótce, tak jak wszyscy inni Ewenkowie pozbawieni reniferów, będą musieli przenieść się z lasu do zupełnie innego świata – niezbyt odległej rosyjskiej wioski. Ich najstarszy syn Kola już tam jest. Film „Gugara” jest historią o rozpadzie małej syberyjskiej społeczności. Ten obserwacyjny dokument opisuje pełny paradoksów świat byłych nomadów i pasterzy reniferów, zmuszonych do porzucenia tradycyjnego sposobu życia. Bohaterowie filmu znajdują się na różnych etapach rozstawania się z dotychczas znanym sobie światem.
[ zobacz zwiastun filmu ]
Reżyseria: Jacek Nagłowski, Andrzej Dybczak
Polska, 2007
Nagrody i festiwale: Cinema du Reel-Nagroda „The Intangible Heritage Award” 2008, Kraków (Krakowski FF – Konkurs Krajowy; do roku 2000 Ogólnopolski FFK)-Grand Prix „Złoty Lajkonik” 2008, Kraków (Krakowski FF – Konkurs Krajowy)-Nagroda Prezesa Telewizji Polskiej 2008, Wrocław (Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Era Nowe Horyzonty”)-Nagroda za najlepszy debiut reżyserski w konkursie „Nowe Filmy Polskie” 2008, Parnu (International Documentary and Anthropology Festival)-Grand Prix 2008
Ekipa filmowa towarzyszy 15 polskim artystom, m.in. członkom słynnej grupy „Łódź Kaliska” – Markowi Janiakowi, Adamowi Rzepeckiemu i Andrzejowi Świetlikowi, którzy wybrali się do Stanów Zjednoczonych, by uczestniczyć w 20. edycji festiwalu sztuki „Burning Man”. Projekt „Płonący facet” powstał około 20 lat temu, kiedy to Larry Harvey postanowił urządzić imprezę i spalić na plaży w San Francisco 2-metrową ludzką kukłę, by w ten sposób otrząsnąć się z zawodu miłosnego. Nie przypuszczał wówczas, że zabawa powtarzać się będzie rokrocznie, a liczba jej uczestników wzrośnie z kilkunastu do ponad 35 tysięcy. Festiwal, będący dziś znaczącym dla świata sztuki współczesnej wydarzeniem, odbywa się co roku na pustyni Black Rock w Nevadzie. Pod jego koniec wszystkie świątynie wzniesione na czas festiwalu oraz dzieła sztuki znajdujące się na pustyni, najczęściej znacznych rozmiarów, zostają spalone razem ze słynną drewnianą kukłą człowieka.
Reżyseria: Sławomir Grunberg
Polska / USA, 2005
www.logtv.com
Comments